ویلیام جان بنویل، متخلص به بنجامین بلک (زاده‌ی هشتم دسامبر سال 1945) رمان‌نویس، روزنامه‌نگار، نویسنده‌ی داستان‌های کوتاه، اقتباس‌کننده‌ی آثار درام و فیلمنامه‌نویس ایرلندی است که به تناقض‌نمایی و پیچیدگی آثارش مشهور است. مضامین معمول در آثارش عبارتند از فقدان، وسواس، عشق ویرانگر و درد و عذابی که با آزادی همراه است. هرچند بنویل به عنوان «میراث‌دارِ ناباکوفیِ پروست» شناخته می‌شود ولی خودش بر این باور است که دبلیو. بی. ییتس[1] و هنری جیمز دو نویسنده‌ی الهام‌بخش و تاثیرگذار بر آثارش بوده‌اند.
بنویل در کالج سنت پیتر وکسفورد تحصیل کرد و کارش را در دوبلین به عنوان ویراستار برای آیریش پرس (1983- 1969) آغاز کرد. او سپس در آیریش تایمز به عنوان ویراستار ادبی (1999- 1986) به فعالیت پرداخت.
داستان‌های بنویل با روایتی‌هایی گاه تعمداً پرابهام، به درام‌های خانوادگی، زندگی‌های رو به زوال و نابودی و شخصیت‌هایی درگیر و متناقض و وسواسی می‌پردازند. جان بنویل علاوه بر آثار داستانی فراوان دست به نگارش چند اثر غیرداستانی نیز زده است.
کتاب شواهد داستانی معمایی جنایی و اولین بخش از سه‌گانه‌ی بنویل با محوریت شخصیتی به نام فِردی مونت‌گومری است. وقایع اصلی قتل در این کتاب برگرفته از پرونده‌ی سال 1982 مالکوم اِدوارد مک آرتور است که پرستار جوانی را در دوبلین در جریان سرقت ماشینش به قتل رساند. ارواح و آتنا دو اثر تکمیل‌کننده‌ی این سه‌گانه هستند. مجله‌ی پابلیشِرز ویکلی[2] در نقد این کتاب، بنویل را با آلبرت کامو و فئودور داسایوفسکی مقایسه کرده است. این رمان در فهرست نهایی جایزه‌ی بوکِر قرار گرفت. همچنین برنده‌ی جایزه‌ی جی‌پی‌اِی[3] شد.
تک‌گویی‌های راوی که در سراسر داستان به چشم می‌خورد، فلاش‌بک‌های فراوان، درگیری‌های ذهنی راوی در به‌یاد آوردن اسامی و اتفا‌ق‌ها، مرز نامشخص میان واقعیت و خیال‌پردازی و شخصیت پیچیده‌ی راوی از چالش‌های ترجمه‌ی کتاب شواهد است که سعی شده ضمن حفظ ظرافت‌های داستان در ترجمه، متن فارسی برای مخاطب شیوا و روان باشد.
بنویل درباره‌ی کتاب‌هایش می‌گوید: «از همه‌ی آن‌ها متنفرم… از تمامشان بیزارم.». او به جای زندگی در گذشته همواره نگاهی رو به جلو دارد: «شما باید هر روز صبح یقه‌ی خودتان را بچسبید و به تمامی کارهای وحشتناکی که دیروز انجام دادید فکر کنید، و به اینکه چگونه می‌توانید با ساختن روزی بهتر آن‌ها را جبران کنید.» بنویل نقدهای آثارش را نمی‌خواند زیرا خودش بهتر از هر کسی خودش را نقد می‌کند. اما منتقدان بنویل را استادی صاحب‌سبک در زمینه‌ی ادبیات انگلیسی می‌دانند و نوشته‌هایش را کارهایی استادانه، زیبا و درخشان توصیف می‌کنند. او شهرتش را مرهون لطافت‌‌طبعِ تیره و تار، طنزآمیز، هوشمندانه و حزن‌انگیزش است.
[2] Publishers Weekly
[3] Guinness Peat Aviation
